W XX wieku artyleria zyskała miano królowej pola bitwy. Zanim jednak do tego doszło musiała przejść bardzo długą drogę. O tym, jak wyglądała jej ewolucja od późnego średniowieczna aż po drugą połowę XIX wieku pisze Włodzimierz Kwaśniewicz w Encyklopedii dawnej broni i uzbrojenia ochronnego.
Artyleria to jeden z podstawowych rodzajów wojsk uzbrojony w działa. Początkowo artyleria obejmowała machiny miotające, po wynalezieniu prochu strzelniczego działa różnych typów i kalibrów, sprzęt pomocniczy oraz urządzenia do transportu, jak też oddziały obsługujące.
Początek rozwoju artylerii ogniowej
Artyleria wraz z piechotą oraz jazdą należy do grupy najstarszych rodzajów wojsk, a swój początek wywodzi od starożytnej Grecji i Rzymu. W XV w., kiedy rozpoczął się proces rozwoju artylerii ogniowej, pojawiły się prymitywne, ciężkie oraz krótkolufowe bombardy, których używano do niszczenia murów obronnych miast i zamków; dla uzyskania większej efektywności przy burzeniu murów oraz donośności pocisków zaczęto wydłużać lufy dział, w efekcie czego doszło do powstania taraśnicy.