Podczas niemieckiej inwazji na Polskę we wrześniu 1939 roku kluczową rolę odegrały wojska zmechanizowane. Dzięki dywizjom pancernym możliwa była realizacja koncepcji wojny błyskawicznej. O tym, jak wyglądały struktura i uzbrojenie typowej niemieckiej dywizji pancernej na początku II wojny światowej pisze Piotr Greszta w książce Tomaszów Lubelski 1939.
Traktat wersalski zabraniał Republice Weimarskiej posiadania broni pancernej. Mimo to pracowano nad koncepcjami nowoczesnego użycia czołgów. Zakaz produkcji pojazdów pancernych przestał być przestrzegany przez Niemców już w połowie lat dwudziestych.
Rozwój broni pancernej
Wkrótce nawiązano współpracę z ZSRR, dzięki której Niemcy mogli testować prototypy na sowieckich poligonach. Związek Sowiecki dokonywał zakupów sprzętu na tajne zlecenie Reichswehry, który miał służyć rozwojowi niemieckich konstrukcji, Sowieci zaś mogli obserwować wykorzystanie nowinek technologicznych.