Życiorysy dwóch przedstawicieli ziemiańskiego rodu Bułharynów pokazują życiowe wybory Polaków doby zaborów.
Polak w Petersburgu Litewska rodzina Bułharynów herbu Bułat według legendy pochodzi od piętnastowiecznego albańskiego bohatera walczącego z Turkami – Jerzego Kastrioty Skandenberga. Średniozamożna szlachta, rodem z powiatu wołkowyskiego, miała w swoich szeregach urzędników ziemskich i posłów. I tak Michał Bułharyn, pisarz ziemski wołkowyski, posłował na sejm rozbiorowy (1773-75) oraz na Sejm Wielki. Jego podpis widnieje pod cesją ziem zagarniętych w pierwszym rozbiorze przez ościenne mocarstwa.
Pierwszy z bohaterów, Jan Tadeusz Bułharyn, przyszedł na świat w 1789 roku w majątku Peryszewo. Po upadku Rzeczypospolitej jego rodzice zdecydowali się na krok, który wybierało wielu litewskich ziemian – oddanie dziecka na wychowanie do rosyjskiej stolicy.
Jako dziewięciolatek Tadeusz (bo używał swojego drugiego imienia) wstąpił do korpusu kadeckiego, gdzie przebywał aż do roku 1806. Wspominał, że gdyby nie matka, to pod wpływem otoczenia przeszedłby na prawosławie. Następnie służył jako kornet w pułku wielkiego księcia Konstantego Pawłowicza.
W przeddzień starcia napoleońskiego imperium z Rosją, w 1811 roku, Bułharyn niespodziewanie porzucił służbę w carskiej armii i zasilił szeregi wojska Księstwa Warszawskiego. Wziął udział w wyprawie Napoleona na Moskwę w szeregach ósmego pułku ułanów, bił się również w polskich szeregach po wycofaniu się Francuzów z Rosji. W 1814 roku dostał się do pruskiej niewoli i został wydany Rosji.