Benedykt Łączyński urodził się 239 lat temu. Był oficerem Legionów Polskich we Włoszech i generałem Wojska Polskiego, a prywatnie bratem Marii Walewskiej. Zmarł w trakcie kuracji w Szczawnie-Zdroju.
Benedykt Łączyński urodził się 21 marca 1779 roku w Kiernozi, dawniej mieście, a obecnie wsi położonej w województwie łódzkim. Jego siostrą była Maria Walewska z Łączyńskich, kochanka cesarza Francji Napoleona Bonaparte, któremu urodziła syna - Aleksandra Floriana Józefa Colonna-Walewskiego. W szeregi Wojska Polskiego Benedykt Łączyński wstąpił w 1794 roku, podczas insurekcji kościuszkowskiej. Awansował wówczas na porucznika. Później służył w Legionach Polskich we Włoszech, wojskach Księstwa Warszawskiego oraz armii francuskiej.
Za męstwo był odznaczany m.in.: Krzyżem Kawalerskim i Krzyżem Oficerskim Legii Honorowej oraz Orderem Virtuti Militari. 25 marca 1814 roku w starciu pod La Fere Champenoise został ranny i dostał się do niewoli pruskiej. Po interwencji cara Aleksandra I został wypuszczony na wolność. Złożył wówczas dymisję ze służby francuskiej. Generał Antoni Paweł Sułkowski uczynił go odpowiedzialnym za powrót żołnierzy polskich do kraju. W 1816 roku Łączyński zaczął się zmagać z chorobą płuc i uzyskał dymisję. W 1820 r. emerytowany i schorowany generał przebywał na kuracji w Szczawnie-Zdroju, gdzie zmarł 7 sierpnia. Spoczywa na cmentarzu parafialnym przy kościele pw. Świętej Anny w Wałbrzychu (dawniej Szczawno Dolne).