80 lat temu, 15 stycznia 1944 r., powołano 27 Wołyńską Dywizję Piechoty Armii Krajowej - jedną z największych jednostek Polskiego Państwa Podziemnego działających w ramach akcji „Burza”. Na swoim szlaku bojowym walczyła z dwoma okupantami i broniła polską ludność przed siłami UPA.
Jesienią 1943 r., w obliczu słabnięcia niemieckiej machiny wojennej na wschodzie i postępów Armii Czerwonej dla polskich dowódców i polityków w okupowanym kraju i na emigracji stało się jasne, że niebawem siły sowieckie przekroczą przedwojenną granicę II RP. Celem działań Polskiego Państwa Podziemnego miało być wystąpienie wobec nich w roli gospodarzy terenów należących do Polski na mocy postanowień traktatu ryskiego. Oddziały Armii Krajowej miały współpracować z Armią Czerwoną w walce przeciwko Niemcom, a cywilne struktury ujawnić się i przejąć administrowanie na terenach, z których wyparto okupantów.
Już 20 listopada 1943 roku, dowódca Armii Krajowej gen. Tadeusz Komorowski „Bór” wydał dowódcom okręgów rozkaz o rozpoczęciu akcji „Burza”, czyli zbrojnego powstania lub wzmożonej dywersji przeciwko okupantowi niemieckiemu. Jednym z pierwszych obszarów, na których miała rozpocząć się akcja „Burza” był Wołyń, gdzie od wielu miesięcy trwały masowe zbrodnie ludobójstwa dokonywane przez ukraińskich nacjonalistów. Istniejące tam oddziały Armii Krajowej wspólnie z lokalnymi formacjami samoobrony podejmowały próby obrony Polaków zagrożonych przez oddziały UPA. Zdarzało się, że sojusznikami polskich oddziałów w walce z banderowcami byli partyzanci sowieccy. Jednak już późną jesienią 1943 r. część dowódców sowieckiej partyzantki przystąpiło do zwalczania rosnących w siłę zgrupowań AK, które wkrótce miały stać się podstawą formowania dywizji wołyńskiej.