Jeszcze dekadę temu nie mieściłoby się to w głowie. Kandydat do wojska, który miał tatuaż, musiał go ukrywać, a często wręcz chirurgicznie usuwać. Dziś? Tusz na skórze stał się normą. Nikt nie pyta, co się pod nim kryje. Nikt nie myśli o profilaktyce. Byle by był rekrut, byle wypełnić etat. A że przyjmuje się do służby ludzi onkologicznie naznaczonych? Cóż, systemowi to nie przeszkadza. Mnie tak.
Tatuaż – moda czy profilaktyczne ryzyko?
Tatuaż to nie styl. Tatuaż to decyzja na całe życie – również zdrowotna. Tymczasem wojsko, straż, służby mundurowe w Polsce przestały w ogóle zwracać na to uwagę. Przyjmujemy jak leci. Ze smokiem na łopatce, trupem na przedramieniu, cytatem z piosenki na karku. I nikt już nie zapyta, co w tym tuszu siedzi. Ani jak bardzo może on migrować po organizmie.
Aktualnie tatuaż to rodzaj mody i specyficznej subkultury – ma je co najmniej 12 proc. Europejczyków. Choć nie wszyscy są tego świadomi, tusze do tatuażu i pigmenty do tzw. makijażu permanentnego (PMU) nie są ani kosmetykami, ani wyrobami medycznymi – to po prostu zwykłe chemikalia.