Józef Różański stał na czele Departamentu Śledczego, miejsca słynącego ze szczególnego okrucieństwa. Ministerstwo Bezpieczeństwa Publicznego, czyli słynne UB, było głównym narzędziem komunistycznego terroru w Polsce w latach 40. i 50.
Józef Różański przyszedł na świat w Warszawie 13 lipca 1907 r. jako Józef Goldberg. Był najmłodszym dzieckiem Anny (Chany) Różańskiej i Abrahama Goldberga.
Wśród "swoich"
Po wybuchu II wojny światowej już w pierwszych dniach września Różański wraz z "żoną" (Belą Frankiel) oraz bratem i szwagierką wyjechali z Warszawy, odpowiadając na radiowy apel płk. Romana Umiastowskiego – szefa propagandy Naczelnego Wodza Wojska Polskiego. Rozpoczął się najbardziej tajemniczy i słabo znany okres w biografii Józefa. Na tę chwilę możemy opierać się tylko na szczątkowych informacjach podanych przez samych Różańskich w partyjnych życiorysach oraz na ich relacjach spisanych przez prof. Fijałkowską.
Celem Różańskich i Borejszów było przekroczenie granicy polsko-sowieckiej. Tam rzeczywiście mogli poczuć się względnie bezpiecznie. Nie zdążyli tego uczynić, bowiem uprzedziła ich agresja Armii Czerwonej. Borejszowie znaleźli się we Lwowie. Różańscy natomiast zatrzymali się w mieście Kostopol, leżącym w powiecie rówieńskim, na obszarze przedwojennego województwa wołyńskiego.