O interwencję Zachodu w sprawie granicy wnioskowali Litwini. Jednak z propozycją podziału spornych terytoriów nie chcieli się pogodzić. Głównie dlatego, że zachodni dyplomaci przyznali Wilno Polsce. O przynależności miasta ostatecznie rozstrzygnęło wojsko. A przez kolejne dwie dekady stosunki Polski z Litwą pod wieloma względami były gorsze niż z Niemcami i ZSRS.
Rok 1918 przeorał mapę Europy. Wśród kilkunastu nowych państw, które się na niej pojawiły, były Polska i Litwa. Kraje te, nim ponad sto lat wcześniej popadły w niewolę, przez wieki tworzyły wspólny organizm. Jednak w XX wieku miały diametralnie odmienne wizje rozwoju. – Józef Piłsudski i jego zwolennicy chcieli federacji nawiązującej do wzorców dawnej Rzeczpospolitej. Jednak w epoce narodów, które definiowały się w oparciu o kryteria etniczne, takie rozwiązanie było mało realne. Litwini bali się, że zostaną zdominowani przez większego sąsiada. Chcieli odrębności – tłumaczy Dominik Wilczewski, politolog i ekspert od stosunków polsko-litewskich.
Problemem było także ustalenie granicy satysfakcjonującej obie strony. – Aspiracje Litwinów obejmowały Grodno, Lidę, przede wszystkim zaś Wilno, które było historyczną stolicą Wielkiego Księstwa Litewskiego.