Tak bardzo chciałam wstąpić do armii, że dodałam sobie rok życia i znalazłam się jako pielęgniarka w 2 Korpusie Polskim. Z nim brałam udział w bitwie o Monte Cassino – opowiada Krystyna Słowikowska-Farley. Wcześniej przeżyła dwa lata na Uralu, pracując przy spławianiu drewna. Po wojnie pani Krystyna tańczyła na koronacji królowej Elżbiety II, a w wieku 91 lat została królową piękności seniorów w stanie Connecticut.
Pani pierwsze wojenne wspomnienie?
Krystyna Słowikowska-Farley: Mieszkałam z rodzicami, dwiema siostrami i dwoma braćmi na Wołyniu w osadzie Orłopol koło Krzemieńca. Mój ojciec dostał ziemię od państwa za służbę wojskową podczas I wojny światowej. Dla nas wojna zaczęła się w nocy 10 lutego 1940 roku. Miałam wtedy 14 lat. Usłyszeliśmy łomot do drzwi. Sowieccy żołnierze kazali nam opuścić dom i dali tylko kilka chwil na zabranie rzeczy.
Co zabraliście?
Nie pamiętam, co zapakowali inni. Ja, nie wiem dlaczego, wzięłam słoik z samogonem, część maszyny do szycia i ceramiczny krzyż, który wisiał w dużym pokoju. Potem załadowano nas do bydlęcych wagonów i podobnie jak tysiące innych rodzin ruszyliśmy na Wschód. Podróż trwała miesiąc. Panował siarczysty mróz, wagony nie miały okien, a jedynym źródłem ciepła był mały piecyk, do którego brakowało opału. Do załatwiania potrzeb fizjologicznych mieliśmy otwór w podłodze, do jedzenia czarny chleb. Ludzie chorowali i umierali, a ciała zmarłych wynoszono z wagonów na postojach. Była rozpacz, strach i łzy. Wreszcie 14 marca dotarliśmy w zamarznięte lasy Uralu.