Krótki zarys historii Policji Państwowej w Radomiu. W dniu 24 lipca 1919 roku Sejm Ustawodawczy uchwalił ustawę o Policji Państwowej. Pełne wykonanie tej ustawy trwało do 1925 roku, czyli do ostatecznego utworzenia komend wojewódzkich, które odpowiadały administracyjnemu podziałowi państwa. Policja Państwowa w zakresie uzbrojenia, umundurowania i organizacji wewnętrznej była zorganizowana na wzór wojskowy. Województwo kieleckie stanowiło swoim obszarem III Okręg Policji Państwowej, który dzielił się na komendy powiatowe, komisariaty i posterunki. W 1939 roku pracowało tam 2295 osób. Komenda Powiatowa Policji Państwowej w Radomiu była jedną z 17 komend powiatowych. Swoja siedzibę miała w gmachu ówczesnego starostwa przy ul. Żeromskiego Nr 53 (potem – także siedziba starostwa, budynek Urzędu Wojewódzkiego w Radomiu, a obecnie siedziba niektórych wydziałów Urzędu Miejskiego, Sądu Gospodarczego, Instytutu Pamięci Narodowej i zamiejscowych wydziałów Mazowieckiego Urzędu Wojewódzkiego).
W skład Komedy Powiatowej w Radomiu wchodziły komisariaty: miejski i kolejowy. Komisariat miejski wykonywał zadania związane z zapewnieniem porządku, spokoju publicznego oraz bezpieczeństwa osób i mienia. Komisariat kolejowy wykonywał podobne czynności, lecz ograniczone do terenu kolejowego, ochrony mienia kolei żelaznych, ochrony konwojów rządowych, mienia kolejowego, jak również „udzielania pomocy organom kolejowym przy nieporozumieniach z publicznością (podróżnymi)”.
Typową jednostką wykonawczą policji był posterunek. Do jego głównych zadań należało: utrzymanie porządku i bezpieczeństwa obywateli na podległym terenie, prowadzenie dochodzeń w drobnych sprawach kryminalnych (kradzieże, zabór mienia, bójki, itp.). Policjanci z posterunków wypełniali także polecenia władz sądowych i samorządowych. Na terenie powiatu radomskiego ustanowionych było 16 posterunków. Stan obsady tych jednostek wahał się od 3 do 8 funkcjonariuszy. Na czele posterunku stał zazwyczaj komendant w stopniu przodownika lub starszego przodownika.