Inwazja Napoleona na Wyspy Brytyjskie nie doszła do skutku. Jednak francuskie przygotowania wywarły ogromny wpływ na brytyjską strategię morską. Rozpoczęły się wkrótce po wybuchu wojny w 1803 roku i zakończyły się ostatecznie przed bitwą pod Trafalgarem.
Ten tekst jest fragmentem książki Alexandra Mikaberidzego „Wojny napoleońskie. Historia globalna. Tom 1”.
Konflikt ogólnoeuropejski, który miał przejść do historii pod nazwą „wojny napoleońskie”, zaczął się jako konfrontacja między Francją i Wielką Brytanią, czyli znajomy spektakl, w którym wielkie mocarstwo lądowe mierzy się z wielkim mocarstwem morskim – słoń kontra wieloryb. Nie ulegało wątpliwości, że Wielka Brytania, dysponująca największą i najpotężniejszą marynarką wojenną na świecie, panuje na morzu. Tymczasem Francja posiadała imponującą armię lądową dowodzoną przez zapobiegliwego dowódcę. Żadna ze stron nie była w stanie wkroczyć na teren przeciwnika: flota francuska nadal starała się wydobyć z opłakanego stanu, w jakim się znalazła w epoce rewolucyjnej, armia brytyjska zaś nie mogła liczyć na pokonanie francuskich weteranów zahartowanych w wojnach z wrogimi koalicjami. Miało się dopiero okazać, jak w takiej sytuacji jedna ze stron zwycięży.