17 marca 1921 r. Sejm Ustawodawczy po dwóch latach prac uchwalił pierwszą ustawę zasadniczą odrodzonej RP. Konstytucję marcową uznawano za dokument na wskroś demokratyczny, uprzywilejowujący Sejm. Szybko doczekała się krytyków obwiniających jej zapisy za niestabilność życia politycznego.
Uchwalenie ustawy zasadniczej było najważniejszym zadaniem Sejmu Ustawodawczego (Konstytuanty), który po raz pierwszy zebrał się 10 lutego 1919 r. w Warszawie. Zatwierdzona dziesięć dni później tzw. mała konstytucja była krótką uchwałą Sejmu, określającą ogólne ramy stosunków między władzą ustawodawczą a władzą wykonawczą. Jej zapisy znacząco ograniczały dotychczasową, niemal dyktatorską władzę Józefa Piłsudskiego oraz czyniły z Sejmu Ustawodawczego organ nadrzędny wobec pozostałych.
Komisja Konstytucyjna 1919
Wybory ze stycznia 1919 r. przyniosły ukształtowanie w Sejmie Ustawodawczym większości złożonej z przedstawicieli narodowej demokracji oraz posłów stronnictw ludowych. Powołana w lutym 1919 r. Komisja Konstytucyjna, której przewodniczyli kolejno: Władysław Seyda, Maciej Rataj i Edward Dubanowicz, stanowiła odbicie funkcjonującej większości. W ciągu kolejnych dwóch lat komisja zebrała się 106 razy. Wnioski ze spotkań przedstawiono w czasie 38 posiedzeń Sejmu.