Francusko-brytyjska konferencja w Abbeville właściwie potwierdziła wcześniejsze ustalenia szefów brytyjskiego i francuskiego sztabu. Wynikało z nich, że zachodnie mocarstwa wbrew zobowiązaniom nie zamierzają przyjść Polsce z realną pomocą. Ich działania militarne były mocno ograniczone. Sojusznicy Polski nie zdecydowali się na generalne uderzenie na Niemcy. W Polsce rozmowy z Abbeville są uznawane za symbol zdrady sojuszników.
Zobowiązania sojusznicze
Obowiązki Francji i Wielkiej Brytanii na wypadek niemieckiej agresji na Polskę zostały zawarte przede wszystkim w dwóch dokumentach. Z Francją w protokole końcowym francusko-polskich rozmów sztabowych przeprowadzonych w dniach 15-17 maja 1939 r., a z Wielką Brytanią w układzie o pomocy wzajemnej między Polską a Wielką Brytanią z 25 sierpnia 1939 r.
Zobowiązania Francji
Zgodnie z protokołem:
I. W wypadku agresji niemieckiej przeciwko Polsce lub w wypadku zagrożenia żywotnych interesów Polski w Gdańsku, co wywołałoby zbrojną akcję Polski, Francuskie Siły Zbrojne rozpoczną automatycznie działania w sposób następujący:
1. Francja podejmie natychmiast działania powietrzne zgodnie z uprzednio ustalonym planem.
2. Gdy tylko część sił francuskich będzie gotowa (około trzeciego dnia I +), Francja stopniowo przystąpi do działań ofensywnych o ograniczonych celach.