Wydane 75 lat temu, 30 maja 1943 r., okólnik Stronnictwa Ludowego „Roch” i rozkaz nr 90 Komendy Głównej AK określiły zasady współpracy Armii Krajowej i Batalionów Chłopskich. Było to formalne podsumowanie trwającego od dwóch miesięcy procesu scalania obu organizacji.
Polityka ujednolicenia zbrojnej konspiracji w czasie II wojny światowej rozpoczęła się tuż po jej wybuchu. Z reguły nie nastręczało to poważniejszych problemów. Związek Walki Zbrojnej-Armia Krajowa był formalnie uznawany przez polski Rząd emigracyjny i to w zasadzie wystarczało za legitymację nadrzędnej roli tej organizacji. Tym bardziej że początkowo konspiracja była przede wszystkim ruchem oddolnym. Oprócz założonej przez Michała Karaszewicza-Tokarzewskiego Służby Zwycięstwu Polsce (z której wyewoluowała wkrótce ZWZ-AK), która z założenia miała być zbrojnym ramieniem Rządu, w podziemiu zaroiło się od dziesiątków spontanicznie powstających grup, które szybko podporządkowały się Londynowi. Problem powstał w przypadku dużych organizacji podziemnych o wyrazistym profilu politycznym, a mianowicie: nastawionych nacjonalistycznie Narodowych Sił Zbrojnych oraz reprezentujących ruch ludowy – Batalionów Chłopskich. Przez obie organizacje Armia Krajowa była uznawana za formację sanacyjną i ich niechęć do scalenia odzwierciedlała przedwojenne podziały polityczne. Ostatecznie żadna z tych organizacji praktycznie(decydowała bowiem realna sytuacja w terenie) nie została w całości z AK połączona.
Ludowcy przed wojną stanowili największą polityczną siłę, opozycyjną wobec rządu, a spory wyraźnie narastały z biegiem lat 30. Mimo to po wybuchu wojny Stronnictwo Ludowe nie planowało tworzenia własnych sił zbrojnych, sugerując swoim członkom wstępowanie w szeregi ZWZ. Ponieważ jednak w pierwszych miesiącach okupacji nie prowadzono jeszcze intensywnych zadań dywersyjnych, spory polityczne odżyły i w sierpniu 1940 r. utworzono Straż Chłopską, tzw. Chłostrę. Wkrótce w jej szeregach znalazło się blisko 170 tys. ludzi, z czasem zorganizowanych w 300 oddziałów. Była to najpoważniejsza konspiracyjna siła zbrojna, do połowy 1943 r. niewiele ustępująca Armii Krajowej.
